Όπως οι περισσότεροι από εμάς, που, μόλις ακούσουν τη λέξη Κλυταιμνήστρα, σκέφτονται έναν φόνο εκδίκησης, έτσι κι εγώ αναζήτησα να μεταφέρω σε ένα δικό μου μυθιστόρημα την ανάπτυξη του χαρακτήρα μιας γυναίκας που, για συγκεκριμένους λόγους, αποφασίζει να δολοφονήσει τον άνδρα της. Αλλά πολύ σύντομα κατανόησα πως η πλέον τραγική στιγμή της Κλυταιμνήστρας, αυτή που την τοποθετεί στην εξέχουσα θέση που κατέχει στο πάνθεον των ηρωίδων του αρχαίου δράματος, δεν μπορεί να είναι τόσο ο φόνος που διέπραξε, όσο κυρίως η δολοφονία της από τον ίδιο της τον γιο.
Μια μάνα την ώρα που βλέπει το παιδί της να τη σκοτώνει – αυτή ήταν η Κλυταιμνήστρα που εγώ ήθελα να αναπλάσω. Και τότε δίπλα της ήρθε και στάθηκε αυτός ο γιος – ο Ορέστης. Και η φοβερή στιγμή ενός άνδρα που δολοφονεί την ίδια τη μάνα του.
Οπότε το μυθιστόρημά μου απέκτησε δύο διαχρονικούς θύτες, που όμως είναι τελικά και οι ίδιοι από τα χαρακτηριστικότερα θύματα όσων υπέκυψαν στη γοητεία της εξουσίας. Μα αυτή, άλλωστε, δεν είναι και η κατάρα του οίκου των Ατρειδών;
Μ.Κ.